Мой сябар, пяцігадовы Светазар, або Свецік, вельмі заклапочаны:
— Хачу зрабіць робата. А з чаго, не ведаю. Корпус можна з кавалка дрэва. А дзе ўзяць дрэва?
А з чаго галаву? Калі б знайсці кардонную каробку. Рукі, ногі з палачак можна. Антэну з дроту... І чарцёж намаляваць...
Пытаюся:
— Навошта табе робат?
— Навучу яго дапамагаць мне. Даставаць цацкі. Прыбіраць на стале, калі я паем.
— Што прыбіраць?
— Талеркі, лыжкі і адносіць мыць бабулі.
З дапамогай цёці Клавы мы ўтраіх ствараем робата. З кавалкаў пенапласту. Свецік малюе робата. Я малюю яго чарцёж. Цётка Клава выразае. Стопы, ногі, корпус, галаву. Складаем, замацоўваем дротам. Устаўляем антэну.
— Намалюйце дзве кнопкі: чырвоную і сінюю,— просіць Свецік.
— Дзе?
— На грудзях.
— Навошта?
— Каб уключаць і выключаць робата.
— І кішэню намаляваць?
— Не. У іх кішэняў не бывае.
— А як спатрэбіцца самапіска і блакноцік? Куды ж іх класці?
— Тады дамалюйце,— згаджаецца Свецік.— А вось як навучыць яго размаўляць, не ведаю.
— Трэба падумаць.
— Так, трэба падумаць.
У вачах і на твары Свеціка-Светазара такая засяроджанасць! Такі пошук і клопаты! Як у сапраўднага генеральнага канструктара.
Што гэта? Гульня?.. Не! Самая сур’ёзная і нялёгкая праца.
Дык навучымся паважаць яе.
Дзеля нашага будучага.
1977