Ускрай гарадской дарогі, дзе расла траўка, жыў пад зямлёй дажджавы чарвяк. Днём і ноччу ён працаваў: узрыхляў для траўчыных карэньчыкаў зямлю. І траўцы добра было расці і лёгка дыхаць.
Стаяла спёка. Доўга не было дажджу.
— Мы хочам піць,— скардзіліся карэньчыкі дажджавому чарвяку.
— Мне стала цяжка працаваць,— казаў ім чарвяк.— Зямля стала цвёрдай, нібы камень.
— Зрабі, каб пайшоў дожджык! — прасілі карэньчыкі.— Ты ж дажджавы чарвяк.
— Хоць мяне і завуць дажджавым, але я не ведаю, што рабіць, каб пайшоў дожджык.
Неўзабаве ў тым горадзе, дзе ўскрай дарогі расла траўка і дзе пад зямлёй жыў дажджавы чарвяк, з’явілася машына з вялізнай аранжавай цыстэрнай і з вясёлым чалавекам у кабіне. Не спяшаючыся, кожны дзень вясёлы чалавек праязджаў па ўсіх дарогах і спорным дожджыкам змываў з асфальту пыл. У пырсках вады зіхацела вясёлка, і дзеці з крыкамі беглі за ёю. Патокі вады сцякалі да траўкі, прасочваліся ў зямлю.
— Мы напіліся! — радаваліся карэньчыкі.
— А мне лягчэй працаваць! — радаваўся чарвяк.
Аднойчы лінуў вялікі лівень, затапіў усё навокал. Адчуў чарвяк, што няма чым дыхаць, і заспяшаўся на паверхню зямлі. Яго падхапіў паток вады і вынес у лужыну на асфальце.
На лужыну з хмар яшчэ падалі апошнія кроплі. Празрыстыя купалы парашуцікаў выскаквалі з-пад кропель.
— Ратуйце мяне! — прасіў іх чарвяк.
Але парашуцікі не паспявалі яму нават адказаць. Ледзь з’явіўшыся, яны тут жа лопаліся і знікалі.
— Траўка, траўка! — прасіў чарвяк траўку.— Ты ж мяне ведаеш. Ратуй!
— Я б выратавала,— казала траўка,— але ў мяне няма рук. Прасі людзей.
— Людзі, людзі! Ратуйце! — ледзь варушачыся, прасіў-маліў чарвяк аб дапамозе.
Людзі, убачыўшы чарвяка ў лужыне, казалі адзін аднаму:
— Ён так любіць купацца пасля дажджу! Яго таму і празвалі дажджавым.
«Нічога людзі не ведаюць пра мяне»,— трацячы прытомнасць, падумаў чарвяк.
У гэты час з дому выбегла Таня і яе тата. Ім захацелася прайсціся па лужынах, падыхаць чыстым паветрам, палюбавацца вымытай траўкай і лісцем дрэў.
— Тата! закрычала Таня.— Глянь — дажджавы чарвяк. Выратуем яго!
Яны знайшлі саломінку і асцярожна перанеслі чарвяка з лужыны на траўку.
— І чаму людзі завуць мяне дажджавым? — апрытомнеўшы, усё ніяк не мог уцяміць чарвяк.
1963