Рома беражна ўклаў малюнкі сярод старонак падручніка і подбегам памчаўся дадому. А калі пераступіў парог кватэры, адчуў, што здарылася непрыемнае. Маці з галавы да ног агледзела яго і, хоць усё было ў поўным парадку, моўчкі прасачыла, як распрануўся, выцяг з партфеля кнігі, сшыткі, паклаў на сваім стале.
— Будзеш абедаць?
— Буду,— адразу згадзіўся Рома і супакоіўся.
Паабедаўшы, Рома выйшаў з-за стала. Маці, выразна вымаўляючы кожнае слова, загадала:
— А зараз раскажы, што ты рабіў з хворастам, які я давала табе ў школу.
— Ні-і-чога,— прамямліў Рома.
— А ўсё ж?
— У мяне дзяўчынкі папрасілі паспытаць і...
— Што — і?
— Ім спадабаўся. І яны заплацілі.
— Заплацілі, кажаш? Выкладвай грошы!
— У мяне іх няма. Я прамяняў.
— Паказвай, на што прамяняў.
Рома прынёс паперкі з малюнкамі ад шакаладак.
— Столькі шакаладу з’еў! — уразілася маці.— Гэта ж трэба прыдумаць! Ідуць дзяўчынкі са школы, сустракаюць мяне і кажуць: «Цётка Ліза, а Рома на перапынках хвораст прадае». Сорам які!
1972