Бабуля Клава прыйшла ў госці да свайго ўнука Віталіка. Хлопчык вельмі ўзрадваўся.
— Сядайце хутчэй за стол, пабачце, каго я тут намаляваў. Тут усе-ўсе-ўсе ёсць!
— Пакажы, унук, пакажы, каго ты тут намаляваў.
Бабуля села за стол. Віталік паклаў перад ёю вялікі ліст паперы са сваім малюнкам і ўзлез да яе на калені.
— Гэта тата стаіць, гэта мама, гэта бабуля Ліля, гэта вы,— заспяшаўся хлопчык пералічыць, каго ён намаляваў.
— А ты забыўся сказаць, хто гэта такі між намі ўдвая вышэй за ўсіх. Ого! Яму нават не хапіла ліста. Прыйшлося галаву набок нахіліць.
— Гэта я! — з гонарам адказаў хлопчык.— Я вышэй столі! Вышэй неба! Вось і прыйшлося галаву нахіліць.
— Табе хочацца вырасці такім?! — здзівілася бабуля Клава.
— Не,— адказаў Віталік.— Я ўжо такі!
1970