Дом маёй клапатлівай суседкі патанае ў раскошнай зеляніне. Са свайго казачна-квяцістага раю суседка выйшла на дарогу з дачушкай, крахатулькай гадкоў двух, і падала ёй у рукі вышытую кветкамі торбачку. У торбачцы нічагусенькі няма, акрамя газеты. Але маці, звяртаючыся да дачкі, кажа зусім сур’ёзна:
— Трымай, Люсечка, вось так, акуратна. Бачыш, мама замарылася, а ты ёй паможаш. А калі ты зморышся, я табе памагу. Вось так і пойдзем.
— Шчаслівай сцежкі-дарожкі! Шчасліва дайсці! — крычу я ім услед.
Жанчына ўсміхаецца, махае мне рукой. І крахатулька Люся падняла сваю ручанятку — спрабуе ёю, як мама, прывітаць мяне.
Выпадковы падарожны заглядзеўся на гэтую сцэну і ўпэўнена сказаў:
— Яны дойдуць!
1958