Настаўніца сказала вучням:
— Восенню вы збіралі калекцыю лісцяў, якія апалі з дрэў. Цяпер назбірайце першых вясенніх кветак і даведайцеся, як іх называюць.
Усе вучні з ахвотай выканалі заданне. Адна Волечка сцішана сядзела за партай без кветак.
— А што ў цябе? — запытала ў яе настаўніца.
Волечка моўчкі паклала на стол звычайны сшытак, а потым ледзь чутна сказала:
— Яны... тут.
Настаўніца разгарнула сшытак і на яго старонках убачыла рознакаляровыя малюнкі першых вясенніх кветак. А з блакітнага неба на кожную кветку дзяўчынка паслала залацістыя промні сонца.
— Чаму ты так зрабіла? — зацікавілася настаўніца.
— Кветкі толькі што закрасавалі. Мне так хацелася, каб яны любаваліся сонейкам,— сарамяжа прызналася дзяўчынка.
Яна вінавата зірнула ў вочы настаўніцы.
— І я іх намалявала. Гэта ж усё роўна?
— Гэта яшчэ лепш,— пахваліла Волечку настаўніца.
1972