Вакол сажалкі растуць вербы, лазняк. А ля берага — асака, хвошч, аер. Раптам чуем: ля самай вады трапечацца нешта. Асцярожна расхінулі траву, бачым — вялізная страказа сядзіць на аерыне. Хвост яе ў вадзе, а ў яго ўпіўся нехта. Падобны на перакуленага жучка, толькі заднія ногі доўгія, як вёслы, і ўсё па вадзе грабуць. Небарака-страказа ні скінуць яго з сябе не можа, ні ўгору падняцца, толькі крыльцамі трапеча. Потым мы здагадаліся, што страказа прымацоўвала пад вадой яечкі да сцяблінкі,— а ў гэты момант клоп-гладыш, які ў вадзе жыве, і падпільнаваў яе.
Ледзь адарвалі мы гэтага крывасмока ад страказы. Пасадзілі страказу адпачываць на беразе, а гладыша ў слоік з вадой укінулі.
1963