Скрозь лісце ліпы на імгненне прарваўся прамень паўднёвага сонца, і, нябачная да гэтага сярод высокай цімафееўкі, засвяцілася павуцінка. Нібыта перад вачыма прамільгнула невядомая мікрачасціца. Яшчэ імгненне — ні промня, ні вясёлкі, ні павуцінкі.
Ці не так праносяцца і хвіліны жыцця чалавека? Яны нібыта павуцінкі, працягнутыя ў часе. Вясёлка ж ад промня сонца — інтэлект чалавека, яго душэўная чысціня.
А ці зальсніцца гэтае жыццё ўсімі фарбамі вясёлкі або ніколі нікога не парадуе, залежыць ужо не ад выпадку, а ад самога чалавека.
1973