Мы з татам вярталіся з прагулкі дадому. А калі праходзілі ля магазіна з цукеркамі, я папрасіла:
— Тата, купі мне «Мішак на Поўначы».
— Мышак на Поўначы?! — здзівіўся тата.— А хіба да нас з поўначы прывозяць мышэй? Адтуль прывозяць у заапарк белых мядзведзяў, цюленяў, маржоў.
Я падумала, што тата недачуў, і сказала:
— Не мышак, а мішак.
— Навошта табе пышкі? — спытаў тата.— Ты іх ела, калі снедала.
— Ніякую не пышку, а цукерак «Мішка на Поўначы»,— паўтарыла я.— Разумееш: міш-ка!
— Можа, лепш купіць талерку: з місак цяпер ніхто не есць.
Я зусім разгубілася. Няўжо замест «мішка» я сказала «міска»?
— Не трэба мне ні талерак, ні місак, ні пышак і ні мышак. Я хачу мішак.
— Нарэшце зразумеў,— сказаў тата.— Не трэба ні талерак, ні місак, ні пышак і ні мышак. Зараз пойдзем у парк да вунь той блакітнай елкі і назбіраем табе шышак.
— І шышак не хачу.
Тут я сама ўсё пераблытала і сказала:
— Я хачу мышак на поўначы, і больш нічога! Не, не мышак, а мішак.
— Ну вось,— спакойна адказаў тата.— Ажно ты і сама не ведаеш, чаго табе хочацца. Зірні, нават вераб’і на рабіне дзівяцца з цябе.
— Гэта яны з цябе, тата, дзівяцца,— раззлавалася я,— што ты нічога не разумееш.
— Не,— запярэчыў тата,— вераб’і дзівяцца, чаму ты ніяк не хочаш зразумець і запомніць адно...
Я ўздыхнула. Кожны дзень мне гавораць пра гэта.
— Ну што ты ўздыхаеш? — сказаў тата і ўзяў мяне за плячо.— Можа, мне самому хочацца гэтых самых цукерак. А таму пойдзем хутчэй дадому. Нас мама даўно чакае.
Прыйшлі мы дадому. Толькі пераступілі парог, як закрычу я:
— Мамачка, даражэнькая. Тату вельмі хочацца цукерак «Мішка на Поўначы»! Будзем хутчэй абедаць.
— Толькі тату хочацца гэтых цукерак? — здзівілася маці.— А табе?
— Тату хочацца яшчэ больш, чым мне! — сказала я.
Ніколі ў мяне не было такога апетыту. А калі я з’ела ўсё, што мама падала, на стале з’явілася вазачка з нашымі любімымі цукеркамі «Мішка на Поўначы».
1966