Прыйшлі да мяне Вера, Люда і Коля — мае сябры. Яны кожны дзень прыходзяць акварыум глядзець.
Назіраем, як ручайнік сабе хатку-трубачку дабудоўвае. Адгрызе кавалачак лістка і прыклейвае да трубачкі, у якой сам жыве. Новыя кавалачкі зялёныя, а старыя, з якіх склеена трубачка, пачарнелі. Сам ручайнік на вусеня-карантыша падобны. Пачуе небяспеку — і ў хатку з галавой хаваецца. Усё сваё жыццё і носіць на сабе сваю хатку. Ды як не хавацца, калі навокал столькі драпежнікаў.
Вось і зараз лічынка страказы непадалёк прытаілася. Так і чакае, каб схапіць.
Але, замест таго каб да ручайніка падкрадацца, лічынка паднялася ўгору і з вады высунулася.
— Нас разглядае,— сказаў Коля.
А потым лічынка і зусім на чарацінку вылезла. Глядзім, а ў яе шчылінка на спіне паказалася, нібы скура лопнула. Ніколі мы такога не бачылі. Кінулася я клікаць маму, а яе няма дома.
— Лічынка ліняе, як вужака,— сказала Люда.— Вужака, як толькі падрасце, са старой скуры вылазіць, бо ёй цесна там робіцца.
Пакуль мы спрачаліся, са шчылінкі нешта павольна вылазіць пачало. Вылезла і ўніз адкінулася.
Прыгледзеліся, бачым — галава, тулава з нагамі, на галаве вочы вялізныя, нібы шкляныя, вясёлкай зіхацяць. Мы ў адзін голас як закрычым:
— Страказа! Страказа нараджаецца!
Неўзабаве страказа ўчапілася нагамі за сваю былую скуру і ўся выцягнулася.
— Толькі без крыльцаў,— здзівілася Вера.— А як яна жыць будзе?
— Бачыце на спіне празрыстыя лусачкі? — заўважыла я.— Яны ж потым вырастуць. І будуць крыльцы.
— А калі не вырастуць? — засумнявалася Вера.
Тым часам прыйшла мама. Усе разам мы пачалі расказваць. Мама запрасіла нас падсілкавацца малаком з пірагамі і сказала:
— Нованароджаная адпачываць будзе, пакуль крыльцы не адрастуць, як у дарослай.
— А што я казала! — узрадавалася я.
Пакуль мы пілі малако, у страказы крыльцы раслі, і яна ўсё ўстрэсвала імі і ўстрэсвала, каб раслі хутчэй.
Раптам страказа адарвалася ад аерыны і пачала лятаць па хаце. Ад радасці мы кінуліся ў скокі, а потым расчынілі акно і хутчэй на вуліцу.
Страказа вылецела з хаты, паднялася ўгору, пакружылася над намі і паляцела. А на аерыне скурка ад лічынкі засталася.
1963