Наскакалася я, нагулялася з сяброўкамі, а калі засталася адна, падбегла да мамы. Мама сядзела на лавачцы ля дома. Дыхала перад сном свежым паветрам.
— Пойдзем дахаты,— сказала яна.— Бо позна.
Я прытулілася да мамы і нібыта не разумею.
— Каму позна? — запытваю.
— Табе.
— А я гэтага не адчуваю,— кажу.
— Заўтра адчуеш, калі будзіць пачну.
Гэта праўда. Прачынацца ранкам — бяда. Але я не здаюся:
— А калі заўтра будзе добрае надвор’е?
— Пры чым тут надвор’е? — не разумее мама.
— А ты заўсёды кажаш: дрэнная пагода — дрэнны настрой. У дрымоту кідае.
— Гэта ж зусім іншая справа.
Мне так хочацца пярэчыць! І я здзіўляюся:
— Іншая?!. А чаму?
— Таму, што нас цяпер не датычыцца.
— А чаго датычыцца?
— А таго, што табе спаць пара.
— А хто толькі што сказаў: «Як тут хораша!»?
— Хораша, ды не заўсёды.
— А калі — не заўсёды?
— Калі спаць пара.
Пярэчыць нельга. Я з хвіліначку маўчу.
— Мама, а чаму зоркі льсняцца, мігцяць? — раптам пытаю
— Ты мне зубы не замаўляй!
— Я не замаўляю. Я хачу ведаць.
— Таму, што зоркам спаць захацелася.
— А што, калі да нас іншапланецяне прыляцяць?
— Яны да цябе соннай прыляцяць.
— У сне не з’явяцца. Ты сама казала: сон — гэта тое, што ўспомнілася ды пераблыталася.
— Падумала і сама сабе адказала,— смяецца мама. Яна таксама спрачаецца са мной назнарок. Хто каго пераможа.
— А мы з імі зможам размаўляць?
— З кім — з імі?
— З тымі, хто прыляціць з іншай планеты.
— З недысцыплінаванымі яны не размаўляюць.
— А як яны даведаюцца, што мы — не-дыс-цып-ліна-ваныя?
— Не мы, а ты,— папраўляе мама.— Зірнуць на гадзіннік і даведаюцца.
— На які гадзіннік? На крамлёўскай вежы?
— Што на вежы.
У мяне раптам цяжэюць павекі, і я пазяхаю.
— Калі... ве-е-льмі захачу, я і ў сне...— сустрэнуся з іншапланецянамі. Пойдзем, мамачка, спаць!
От і наспрачалася!.. Якая ў мяне цудоўная мама!
1978