Нэля прыбегла да Галі пагуляць у лялькі і ўбачыла ў сяброўкі новую цацку — зялёна-блакітнага, з вялікімі аранжавымі вачыма коціка. Спінка дугой, хвост тарчма.
Дзяўчаткі доўга бавіліся з коцікам, прыдумвалі ўсё новыя і новыя гульні. Коцік па чарзе, а то і разам вазіў на сваёй спіне лялек, падскакваў, як акрабат, гуляў з лялькамі ў хованкі, у кошкі-мышкі, вазіў самазвал, ездзіў на самакаце.
У Нэлі коцік часцей за ўсё сваволіў і за гэта меў пакаранне: стаяў у куце. Галю ж коцік заўсёды слухаўся. Па яе даручэнню ён хадзіў у магазін па малако і хлеб, купляў марожанае, цукеркі і ўсіх частаваў. Дапамагаў гатаваць абед, і лялькі за гэта запрашалі яго да сябе за стол.
Нарэшце, Нэля сказала:
— Пра ўсе нашы цацкі мы склалі вершыкі, а пра коціка яшчэ няма. І пра яго трэба.
— Пачынай,— згадзілася Галя.
Нэля ўспомніла, як маці загадала ёй выйсці з хаты, каб не замінала прыбіраць, і ў дзяўчынкі само сабой сказалася:
— Мама... мама... на кухні...
Галя ўспомніла, як учора памагала маме, і падхапіла:
— Мама бялізну надумала мыць.
— Правільна! — узрадавалася Нэля.— А коцік вады заспяшаўся наліць.
— Ой! — усклікнула Галя.— Як адразу хораша атрымліваецца. А потым... Потым мама стамілася... І лягла.
— О-о! — падхапіла Нэля.— Мама на ложак лягла адпачыць.
— А коцік,— пачала новы радок Галя,— а коцік... Коцік бялізну...
— ...узяўся дамыць,— хуценька закончыла Нэля.
Дзяўчынкі заскакалі ад радасці, паўтарылі свой новы верш коціку, лялькам. Потым павярнуліся адна да аднае і разам сказалі:
— Складзём да канца?.. Складзём!
— Мама сказала,— пачала Нэля: — «Ты... ты... Ты прэч, не дурэй!» А тата...
Галя здзіўлена пазірала на сяброўку.
— А тата... Тата дадаў: «А ты дзягай агрэй!»
— Не, не тое! — запярэчыла Галя.— Ні мама, ні тата не маглі так сказаць.
— А вось маглі.
— Не маглі.
— Маглі! — упарцілася Нэля.
— Чаму?
— Таму, што коцік нічым не памагае дома. Ён толькі перашкаджае ўсім.
— Не хачу я такіх вершаў! — адказала Галя.— Давай лепш па-другому.
— Што ж, паспрабуй,— пакрыўдзілася Нэля.
У Галі радасна заблішчалі вочы. Дзяўчынка падумала і выразна вымавіла:
— Маці сказала: «Расце памагаты!»
Потым ціха, з пяшчотай у голасе закончыла:
— На малачка табе! — кінуўся тата.
1972