Лужына яшчэ здалёк убачыла Юру і ўзрадавалася.
— Бяжы сюды, пагуляй са мной! — паклікала яна.
Юра з разгону пераскочыў цераз лужыну, толькі пырскі ва ўсе бакі паляцелі з-пад чаравікаў.
— Давай гуляць, хто вышэй падскочыць,— сказаў Юра.
Лужына, нібы дураслівае шчаня, то адступала перад хлопчыкам, то хапала яго за ногі, узлятала фантанам і абсыпала дажджом. Нарэшце яна так раздурэлася, што абліла Юру з галавы да ног.
— Ай! — спужаўся хлопчык.— Што я цяпер буду рабіць?
— Бяжы да мяне! — паклікала Юру гліна, што ляжала непадалёку.— Мяне дождж размачыў, і ты налепіш сабе цацак.
Прысеў Юра перад глінаю і ўзяўся за работу. Вылепіў ракету, паставіў яе на пляцоўку для запуску. Побач выстраіліся самалёты і самазвалы. Вартаваць ракетадром даручыў кату Цімку і аўчарцы Сігналу, якіх вылепіў пасля.
Зірнуў Юра на свой касцюмчык, уздыхнуў і пабег далей па вуліцы.
Тут убачыў яго высокі плот і пачаў дражніцца:
— А ты не ведаеш, што я за спіной хаваю?
— Падумаеш,— адказаў Юра,— узлезу на цябе і пагляджу.
— Не, не ўзлезеш. Я высокі.
Падбег Юра да плота і пачаў караскацца. Узабраўся, сеў, паглядзеў наўкол і сказаў:
— Хто перамог?
— Пабачым, як ты злезеш,— усміхнуўся плот.
— Магу нават саскочыць,— пахваліўся Юра.
— А я цябе не пушчу,— плот учапіўся сучком за Юраву куртачку.
— А я ўсё роўна саскочыў,— адказаў Юра, апынуўшыся на зямлі.
Калі хлопчык сядзеў наверсе, яго ўбачылі каменьчыкі, насыпаныя каля хаты цёткі Дашы, і паклікалі да сябе.
— Нам так абрыдла ляжаць на адным месцы. Пагуляй з намі.
Падбег Юра да каменьчыкаў і пачаў падкідаць іх угору.
Усім было весела, і кожны каменьчык спяшаўся хутчэй трапіць у рукі да хлопчыка.
Раптам адзін, самы нецярплівы, вырваўся з пальцаў у Юры і паляцеў зусім не ў той бок. Юра і ахнуць не паспеў — дзын! Каменьчык разбіў шыбу ў акне цёткі Дашы і заляцеў у пакой.
Спалохаўся Юра, разгубіўся. Але тут яго выратавалі ногі. Яны самі — хлопчык і вокам не паспеў міргнуць — прынеслі Юру дадому.
— На каго ты падобны! — пляснула рукамі маці.
— Я незнарок,— адказаў Юра.
— Што ж ты цяпер будзеш рабіць? — спытала маці.
— Не ведаю.
— Хіба ты забыўся, чаму я цябе вучыла?
— Не: зрабіў дрэннае незнарок — папраў на добрае знарок.
— Ну дык бярыся за работу.
Юра зняў куртачку, зашыў яе, вымыў, павесіў сушыць, паваксаваў чаравікі, памыўся сам, пераапрануўся і моўчкі падышоў да маці.
— Вось і малайчына! — пахваліла маці.— Але чаму ты такі сумны?
— Эх,— уздыхнуў Юра,— так незнарок усё робіцца. Мама, я да цёткі Дашы павінен схадзіць. У яе шыба разбілася.
1966