— Зірні, Таня, якога я табе драпежніка прынесла,— сказала мама і апусціла ў акварыум раслінку з кволымі лісточкамі-іголачкамі. А на некаторых кістачках празрыстыя пухіркі вісяць, нібы маленькія колбачкі.
— А дзе драпежнік? — пытаюся я.
— Будзь цярплівая — убачыш,— адказвае мама.
Я зусім разгубілася. Няўжо гэтая галінка з колбачкамі на іголках — драпежнік?! Ні вачэй, ні рота, ляжыць у вадзе, не скранецца. Чым жа яна будзе каго-небудзь лавіць?
Назіраю за раслінкай, затаілася. Чакаю, калі яна заварушыцца.
А маленькія весланогія рачкі і вадзяныя блохі таўкуцца, скачуць вакол новай галінкі і апускаюцца на яе адпачываць. Адзін чырванавокі рачок сеў на колбачку і раптам усярэдзіне апынуўся, нібы праваліўся туды. Гляджу, і ў іншых пухірках рачкі сядзяць, нібы хаткі сабе пазнаходзілі. А назад ні адзін не спяшаецца вылезці.
Праз тры дні ў акварыуме не засталося ні дафній, ні рачкоў. Усіх гэтыя пухіркі пералавілі і з’елі. А галінка расліны-плывунца на некалькі лісткоў падрасла.
Я сама выкінула яе з акварыума.
1963