Маці адпачывала ў крэсле і чамусьці ўсміхалася. Да яе падбег пяцігадовы Віталік.
— Я хачу да цябе на калені.
— Нельга, сынок.
— Я ціха-ціха буду сядзець. Не варухнуся.
Маці прытуліла Віталіка да сябе, спытала:
— Табе каго прывезці з радзільнага дома: дзвюх Дзюймовачак ці двух Чабурашак?
— Чабурашак,— адразу адказаў Віталік.
— А калі Дзюймовачак? Яны такія маленькія, бездапаможныя. Нібы ў казцы. А ты хлопчык з добрым сэрцам. Ты ж таксама іх будзеш і любіць, і абараняць.
— Буду! — рашуча запэўніў Віталік.
— Я так і ведала.
— Мама! Можна і Чабурашак і Дзюймовачак?
— Усіх разам? — засмяялася мама.— Колькі ж іх тады будзе?
Віталік падумаў, падняў руку і растапырыў усе пальцы.
— А ты, сынок, харашэнька падумай!
Малы падумаў і вялікі пальчык прыгнуў да далоні.
— Дзвюх сястрычак Дзюймовачак і двух брацікаў Чабурашак? — здагадалася маці.
Віталік у знак згоды хітнуў галавой.
— Яны тут? — малы асцярожна дакрануўся далонькай да мамінага халата ля пояса.
— Тут толькі двое. Два брацікі або дзве сястрычкі. Магчыма, брацік і сястрычка. Калі ў раддоме цёці ў белых халатах дапамогуць ім адсюль выйсці, мы даведаемся, хто ў нас будзе.
— Мама,— ціха спытаў Віталік,— а нас яны слухаюць?
— Канечне. Але нічога не разумеюць. Яны ж зусім крахатулечкі і не ўмеюць размаўляць. Толькі адчуваюць, што мы ўсе іх любім і чакаем.
— І я адсюль выйшаў? — спытаў Віталік.
— Я ж табе пра гэта казала.
— А ты і пра мяне не ведала, што я выйду?
— Адкуль жа я магла ведаць? Пакуль не ўбачыла, не ведала.
— А калі ўбачыла, я быў маленькі-маленькі з вялікімі вушамі. Як Чабурашка. І размаўляць не мог,— прыдумваў хлопчык.
— Не, не мог,— згаджалася маці.— Усё спаў і спаў. Малачко піў. Пустышку любіў смактаць. І ўсё рос і рос. Пакуль не вырас такі, як цяпер.
— Я ўвесь час буду расці?
— Будзеш, сынок.
— Пакуль з тату не вырасту?
— Так, а можа, нават вышэй, чым тата.
Шчаслівы, хлопчык засмяяўся, уявіўшы сябе вышэй самога таты.
Калі ранкам наступнага дня Віталік прачнуўся, мамы не было. Тата адвёз яе ў раддом, потым паехаў на працу. Дома завіхалася бабуля, якую тата прывёз з вёскі. І хоць Віталік яе любіў і яна прывезла жывых трусоў, з якімі, здавалася, не засумуеш, малы штохвілінна пытаўся, калі вернецца тата і калі яны паедуць да маці ў раддом.
Тата вярнуўся ў час абедзеннага перапынку, прама на вуліцы падхапіў Віталіка і са словамі: «Сынок, паехалі!» — пасадзіў да сябе ў запыленую машыну, і яны памчаліся да маці.
У прыёмным пакоі раддома за сталом у белым халаце сядзела цётка і ветліва пазірала на іх. Тата падвёў да яе Віталіка.
— Ну, сынок, спытай!
— Цёця,— смела сказаў Віталік.— Каго наша мама нарадзіла: Чабурашак або Дзюймовачак?
Цётка здзіўлена зірнула на бацьку, які ўсміхаўся.
— Як прозвішча вашае мамы? — спыталася.
Віталік назваў.
— Імя, па бацьку.
Віталік адказаў.
Цётка пазваніла па тэлефоне, пачула адказ.
— А табе каго б хацелася? — раптам усміхнулася яна малому.
— І Чабурашку і Дзюймовачку!
Цётка зірнула на бацьку і засмяялася:
— Яго жаданне здзейснілася.
— Што? — усклікнуў тата.— Сын і дачка!
— Сын і дачка.
— А ўсе... усе яны як сябе адчуваюць.
— Выдатна! — усміхалася цётка.— Усё выдатна!
— Дзякуй за радасць!
Тата падхапіў Віталіка на рукі, выбег з раддома, падкінуў сына ўгору і, кружачыся разам з ім, крычаў:
— Ай ды мама! Дзяўчынка і хлопчык!.. Сын і дачка!.. Сястрычка і брацік!.. Дзюймовачка і Чабурашка!.. Ура, Віталік, нашай маме! Крычы, сынок, «ура!».
1977