Мы з мамай зварылі кампот. З ягад. Такі салодкі... Я перабрала ягады, а мама зварыла. Потым мы яго ў садзе за сталом пілі. Я і тата. А мама сказала:
— Я ўжо на кухні напілася.
Раптам на пальчык мне пчала села. Вось на гэты. Мама ў крык:
— Танечка, цябе пчала ўкусіць!..
Мама ў нас такая: усяго палохаецца. А тата спакойна кажа:
— Няўжо ты не ведаеш, што пчала джаліць, а не кусае?
Гэта праўда. У пчалы ззаду жывоціка джала схавана.
А кусацца чым жа яна будзе?
— А яшчэ,— кажа тата,— дзе ты бачыла, каб госці кусаліся?
Мама ад нас падалей.
— Я,— кажа,— бачыць яе не хачу, вашу госцю! Ты будзеш вінаваты, калі што здарыцца з Таняй!
А мы з татам на пчалу глядзім. Я ўзяла лыжачку з кампотам і паднесла ёй. А пчала язычок высунула. Маленькі, руды. Быццам пэндзлік, якім малююць. І давай салодкі кампот злізваць. Цікава глядзець, як пчолы п’юць.
Піла пчала доўга-доўга. А потым узнялася і давай над намі кружыцца, каб запомніць, хто яе так добра пачастваў.
Паляцела пчала. Не прайшло і хвіліны, а яна зноў тут.
Села да мяне на пальчык. На той самы. Нават мама здзівілася:
— Ці не тая самая?
Мама толькі палохала, што пойдзе ад нас, а сама засталася.
— А якая ж? — сказала я маме.— Тая самая. Я адразу яе запомніла і пазнала.
Пяць разоў прылятала пчала. «І чаму яна так многа п’е?» — дзівілася я кожны раз. А як успомніла пра мёд, здагадалася, што яна не толькі для сябе, а для ўсёй сваёй сям’і п’е. Вось нап’ецца, прыляціць у вулей, усіх пачастуе і нават скажа, у каго была.
Калі мама аднесла ўсе шклянкі на кухню, пчала яшчэ раз наведалася да нас. Так было шкада, што нічога для яе не засталося!
1963