Наведаўся да мяне таварыш з жонкай і чатырохгадовай дачушкай Марынкай. Дзяўчынка не з палахлівых, яна хутка асвоілася з незнаёмым асяроддзем.
Падабалася ёй наша атаманка, шырокая, пругкая. Калі Марынка падскоквала на ёй, атаманка, нібы трамплін, падкідвала яе ўгору.
— Тра-бра-кра! — вырваўся ў дзяўчынкі крык замілавання.
Нечаканасць, з якой вырваўся гэты крык, здзівіла саму Марынку. Адкуль раптам узяліся такія дзівосныя словы не словы, і нават не разбярэш адразу, што такое?!.
— Тра-бра-кра! — ужо не падскокваючы, паўтарыла дзяўчынка і з цікаўнасцю паглядзела на кожнага з нас.
Убачыўшы, што дарослыя не звяртаюць на яе ўвагі, Марынка яшчэ раз крыкнула і прыслухалася. Можа, дзе-нідзе ды адгукнецца?
— Тра!..
Як раскаціста! А язык у роце дрыжыць, вібрыруе. І чамусьці рукі самі ўзлятаюць угору, а цябе нешта падкідвае...
— Бра!..
Рукі апускаюцца, каленкі падгінаюцца. Прысела.
— Кра!..
Ой, не! Дзесьці штосьці паўтарае Марынку. Нават у вушах звініць. Ану, зноў! Зноў!..
— Марынка, перастань,— кажа маці.
Але дзяўчынка не можа спыніцца.
— Я каму кажу?! Ану, перастань! — ужо злуецца маці.
— Тра-бра-кра!..
— Марынка,— спакойна, спагадліва, нават з нейкай загадкавасцю звяртаецца да яе бацька,— у цябе на сукенцы ёсць кішэнька?
Дзяўчынка здзіўлена пазірае на бацьку.
— Пашукай там іншае слова,— кажа ён.
Марынка мацае, дзе ў яе кішэнька, вымае з яе паперкі ад цукерак, каменьчык, асколачак каляровага шкла; нарэшце адтапырвае край кішэнькі, зазірае туды і забывае, чаго яна хацела.
1964