— А што яшчэ было? — асмялеўшы, спытала я.
— Што яшчэ? — дзядзька Пятро нават лоб наморшчыў. Ніяк не мог прыпомніць.— Неяк раз таксама сяджу я на беразе. На вуды пазіраю. Раптам у траве заварушылася нешта. Зірк туды — рак! Падняў клюшню і быццам грозіць камусьці. Бачу, насупраць жаба сядзіць. Вялізная, пузатая. Вось-вось, здаецца, да рака ў бойку кінецца. Вочы на яго вылупіла. Бакі раздзімае...
Я нават дыхаць баялася, так цікава...
— А далей што? — пытаю.
— А далей рыба пачала браць. Я за вуду, а пра іх і забыўся. Толькі цяпер і ўспомніў.
— Забыліся!..— ледзь не заплакала я.— Пра самае цікавае забыліся...
Дзядзька Пятро больш нічога не расказваў. Развітаўся і пайшоў.
Тут я і зразумела, чаму дзядзька Пятро на рыбалцы прападае. Ён жа сядзіць, глядзіць на свае паплаўкі, а навокал нічагусенькі не бачыць.
1963