Галачка і яе маці зайшлі ў магазін. Сярод высокіх гор з цукерак і печыва стаяла прадаўшчыца. Яна звярнулася да Галачкі:
— Што ты збіраешся купіць у нас, малышка?
Галачка не адказала.
— Як жа цябе, птушанятка, завуць?
Дзяўчынка нахмурылася і нават адвярнулася ад прадаўшчыцы.
— Што з табой здарылася? — здзівілася маці.— Ты забыла сваё імя?
Галачка маўчала.
— Ты чаму не адказала? Чаму не сказала, як цябе зваць? — спытала маці ў дачкі, калі яны выйшлі з магазіна.
— Я не малышка і не птушанятка. Я вялікая! — растлумачыла Галачка.
— Ты паводзіла сябе, як самая звычайная малеча. Не адказала ні на адно пытанне. Як жа прадаўшчыца магла даведацца, што ты ўжо вялікая?
Маці змоўкла, а Галачка задумалася. Так яны моўчкі ішлі па вуліцы, пакуль да іх не падышоў дзядуля, падобны на дзеда-мароза, і не сказаў:
— Добры дзень!
Галачка раней за маці так ветліва і выразна адказала: «Добры дзень, дзядуля!», што ён ласкава паглядзеў на Галачку і спытаў:
— Як жа цябе, унучка, завуць?
— Мяне завуць Галачкай,— заспяшалася дзяўчынка.— Толькі скажыце, што я ўжо вялікая!
— Раз называеш сваё імя, значыць, не маленькая,— згадзіўся дзядуля.— А яшчэ чым ты дакажаш, што вялікая?
Галачка трохі падумала.
— Я... Я сама... умею есці лыжкай і відэльцам. А яшчэ туфлікі надзяваю. Сама іх зашпільваю.
— І дапамагаеш маме,— падказаў дзядуля, угледзеўшы, што Галачка трымаецца за маміну сумку.— Так-так, ты сапраўды вялікая дзяўчынка.
Галачка так узрадавалася, што ўсім, хто стаў пападацца ім насустрач, пачала казаць:
— А мяне завуць Галачкай. І я ўжо вялікая.
Але дарослыя або не звярталі на Галачку ўвагі, або з усмешкай пазіралі на яе.
— У цябе ж не пытаюцца,— сказала маці.
— Няхай усе ведаюць, што я вялікая.
— Выхваляцца сабой, дачушка, непрыгожа. Калі людзі ўбачаць, што ты навучылася рабіць добрыя справы, тады і скажуць, якая ты.
— Чакай, калі скажуць! — пакрыўдзілася нецярплівая Галачка.— А можа, і не скажуць.
І, памаўчаўшы, напомніла:
— Я ж сама сёння надзела туфлікі. І ты мяне пахваліла.
— Правільна,— згадзілася маці.— Значыць, што важней: твае словы ці твае справы?
1961