Разам з бацькам Юрык вярнуўся дамоў з дзіцячага сада. Маці сядзела ў пакоі за сталом. З-за кніг і сшыткаў яе нават не было відаць.
— Вось і мы прыйшлі! — падбег да стала Юрык.
— А-а! — маці пакінула глядзець у сшытак і пяшчотна зірнула на сына.— Я кончу рашаць задачку, тады пагаворым. Добра?
І зноў пачала глядзець у сшытак.
Юрык пастаяў ля мамы, потым асцярожна дакрануўся да яе рукі.
— Усё вучышся?
— Вучуся.
— Хутка экзамены?
— Але, сынок, хутка.
Юрык памаўчаў і зноў спытаў:
— Мабыць, стамілася?
— Стамілася.
— А ты адпачні.
— Няма калі, сынок.
— А ты трошкі-трошкі. Я табе салодкую казку раскажу.
— Салодкую казку?! — здзівілася маці і зазірнула ў вясёлыя, гарэзлівыя вочы сына.— Раскажы, я паслухаю.
— Толькі ты лажыся на канапу.
— Добра,— усміхнулася маці.— З прыемнасцю паляжу крышачку.
Яна ўстала і выйшла з-за стала, падышла да канапы, а калі лягла, закінула рукі за галаву. Юрык падбег да ўзгалоўя.
— Слухаю тваю казку,— сказала маці.
— Заплюшчы вочы,— папрасіў Юрык.
— Заплюшчыла.
— Не, зусім-зусім, каб мяне не было відаць.
— Ужо не бачу.
— А цяпер адкрый рот.
— Рот? Навошта?
— Так трэба? Ну адкрый!
Прыйшлося паслухацца. Пачулася асцярожнае шамаценне паперкі, і маці адчула на языку слівачную карамельку.
— Вось і ўся казка! — радасна сказаў Юрык.
— О-о! — усклікнула маці.—Такую салодкую казку ты мне яшчэ ніколі не расказваў.
— Гэтую цукерку табе даў тата,— даверліва прашаптаў Юрык.— А пра казку я сам прыдумаў.
1971