Прыйшоў да таты знаёмы — дзядзька Пятро. Па справе. Гаварылі яны, гаварылі. Усё пра нецікавае. Потым дзядзька Пятро кажа, што ён усе дні на рыбалцы прападае. Я здзівілася: як гэта на рыбалцы можна прападаць? Пачала прасіць, каб расказаў.
Падумаў дзядзька Пятро і кажа:
— Сяджу на беразе ракі з вудамі. Сачу, калі рыба чарвяка схопіць. Як схопіць, ад паплаўка па вадзе кругі пабясыр. Толькі адкусіў, паплавок — торг, торг. Сыр, хлеб — гуць. Доўга сядзеў аднойчы. Ажно есці захацелася.
А ў торбе сыр з хлебам ляжаў. Дастаў дзядзька Пятро з рук. У сапраўднага рыбака заўсёды так. Усё тады з рук! Схапіў вудзільна. Выцягнуў — вусач! Рыба такая. Вусы — во! На ўсе бакі. Паклаў у вядро і зноў вуду закінуў.
Супакоіўся дзядзька Пятро, пра сыр успомніў. Зірк туды, зірк сюды — няма сыру! Ён яшчэ паглядзеў — няма! Паўзіраўся, аж ля самага берага трава варушыцца. Сыр уцякае. Дзядзька Пятро да яго. А сыр ад яго. І хто б, вы думалі, злодзей? Пацук вадзяны. Ён, нібы мыш, толькі большы. Ухапіўся зубамі за сыр і — задам, задам. Валачэ сыр. Дзядзька Пятро давай крычаць, рукамі махаць. А пацук хоць бы што! Шкада дзядзьку Пятру сыру. Кавалак — грам трыста! Ды дзядзька Пятро і галодны яшчэ. А пацук сабе цягне ды цягне. Схапіў дзядзька Пятро торбу ды па пацуку. Ледзь адбіў!
Расказвае дзядзька Пятро, што пацук такі нахабны, а мне так шкада пацука стала. Ён жа, мусіць, ні разу ў сваім жыцці сыру не каштаваў.
— І вы яму ні кавалачка не далі? — спытала я.
— А за што? — здзівіўся татаў знаёмы.
— Ён жа такі смелы!
— І не падумаў,— адказаў дзядзька Пятро.— Усё сам з'еў.
— Які ж вы скнара! — сказала я.— А я ўвесь бы сыр яму падарыла.
Тата мне пальцам пагразіў. Я зразумела і нават уздыхнула. Тата баяўся, што дзядзька Пятро пакрыўдзіцца. І я забаялася. А дзядзька Пятро толькі ўсміхнуўся.
1963