Прыйшоў Рома з мамай у прадуктовы магазін, дзе шмат усяго-ўсякага, чаго толькі можа захацецца. Маці звяртаецца да прадаўшчыцы:
— Адважце, калі ласка, кіло цукерак! Вунь тых, шакаладных.
Прадаўшчыца бярэ з прылаўка празрысты мяшэчак, насыпае ў яго цукерак, кладзе іх на металічную талерку на важкай падстаўцы. Талерка то апускаецца, то падымаецца, а па лічбах на белай сценцы вагаў узад-уперад бегае стрэлка. Яна паказвае, многа ці мала ўзята цукерак.
Вагі ўжо не цікавяць хлопчыка. Ён ведае: кілаграм цяжэй за паўкілаграма і ў ім у два разы больш цукерак або яблыкаў. Дзесяць кіло і зусім цяжка несці. А ён сам у трусах і тапках важыць дваццаць тры кілаграмы і дзвесце грамаў.
Цукеркі ўзважаны. Мама вымае з сумкі грошы, пералічвае, аддае прадаўшчыцы і толькі потым бярэ цукеркі. Цяпер цукеркі сталі мамінымі, і яна можа рабіць з імі, што пажадае. Чаму, каб нешта купіць, патрэбны манеткі? Што ў іх такое захавана?
Да папяровых грошай Рома доўга быў абыякавы. Яго цікавілі бліскучыя кружочкі з дзіўным перазвонам. Відаць, у кружочках уся таямніца, якая дазваляе іх уладальнікам купляць, што пажадаюць. Але што ж гэта за таямніца?
1972