З нядаўняга часу маці пачала пасылаць Рому ў магазін па хлеб і розную дробязь. Ён выбягаў на вуліцу, пераглядваў манеткі, заціснутыя ў кулаку. Раптам у краме скажуць:
— На гэтыя грошы белага хлеба мы не даём. Сёння на іх можна купіць самакат ці канькі з лыжамі.
Або раптам цётка аб’явіць:
— Хлопчык! Ды ты можаш узяць столькі прадуктаў, што і не данесці. І акрамя таго...
Рому ўяўлялася: ён прыносіць дамоў розныя мяшкі і мяшэчкі, пачкі, булачкі, баначкі, урачыста выкладвае на стол. Маці ахкае, а ён спакойна кажа:
— Тут яшчэ здача ёсць.
І высыпае поўную жменю маленькіх-маленькіх манетак. Яны ваўчком круцяцца па паверхні стала і звіняць, звіняць, а маці кажа:
— Толькі цябе буду пасылаць па ўсе пакупкі. Мне ж на тыя грошы, што табе дала, не купіць і сотай долі! А ў тваіх руках яны становяцца чарадзейнымі. Ты — уладальнік вялікай тайны!
1972