На атаманцы, пабліскваючы злымі зялёна-жоўтымі вочкамі і выскаліўшы зубы, ляжала ліса. Перапуджаны, я кінуўся ад яе і крыкнуў:
— Ой, яна ўкусіць!
— Ха-ха-ха! — да слёз рассмяялася дзяўчынка.— Мама! Дзядзька так напалохаўся! Думаў, жывая!
— Ён жартуе з цябе, як з маленькай,— сказала маці.— А ты і паверыла.
— Я сапраўды перапужаўся,— запярэчыў я.— Яна ж нават хвастом махнула!
— Ну, вось бачыш, мама! Вось бачыш! — узрадавалася дзяўчынка, і вачаняткі яе зноў заблішчалі ад захаплення.
— І зараз ён жартуе,— адказала маці.— А ты не разумееш.
— Навошта ж вы так?! — спрабаваў я спыніць маці. Маці моўчкі акінула мяне сваім пагардлівым позіркам.
І мне здалося, што яна і мяне выключыла з ліку дарослых.
1964