Ранкам я выбегла на ганак. Гляджу, на прыступцы мамін жук. Мама ім кофту зашпільвае. Зарадавалася я: мама згубіла, а я знайшла. Схапіла, а жук як драпане па далоні! Я з перапуду кінула яго — і ў крык. Прыбегла мама, потым выйшаў тата. А жук ляжыць на сцежцы дагары нагамі і варушыцца, каб як-небудзь перакуліцца.
— Ён за руку мяне драпнуў. Утаплю яго! — сказала я.
— Паспрабуй,— адказаў тата.
Кінула я жука ў начоўкі з вадой, што стаялі на ганку, а ён нырнуў і давай плаваць.
— Бедны жук! І патануць не можа,— засмяялася мама.— Гэта ж плавунец. Ноччу пералятаў з аднае сажалкі ў другую і выпадкова сюды заляцеў.
— А чым ён у вадзе жывіцца? — спыталася я.
— Пражора і драпежнік,— адказаў тата.— Нават на маленькіх рыбак кідаецца.
— Драпежнік?! — здзівілася я.— А які прыгожы! Нават брошкі робяць падобныя на яго.
— Давай, маці, акварыум Танечцы зробім,— прапанаваў тата.— Хай бачыць, хто ў вадзе жыве.
А што такое акварыум, я не ведала. Ажно аква па-латыні — вада. Акварыум, значыцца, куток вадзянога жыцця.
Быў у мяне з марлі сачок, матылькоў лавіць. Узялі мы шкляны слоік, гэты сачок і пайшлі з татам на сажалку.
1963