Паехаў я на возера Нарач дзеля чаек.
Справа ў тым, што з некаторага часу яны пачалі з’яўляцца над Свіслаччу амаль у самым цэнтры горада, каля плошчы Перамогі.
Я зацікавіўся чайкамі.
Адкуль яны прылятаюць да нас, у горад, кожную вясну і кожную восень? Дзе гняздзяцца гэтыя прыгожыя белакрылыя птушкі? Якія ў іх звычкі? Ці яны шкодныя, ці карысныя?
Мне захацелася пазнаёміцца з імі бліжэй.
І тут паўстала пытанне: дзе можна наглядаць за жыццём чаек у найбольш спрыяльных і характэрных умовах?
Адзін мой знаёмы сказаў:
— Вам трэба паехаць на возера Нарач. Там многа чаек.
Другі пацвердзіў гэта і дадаў:
— Калі не на Нарач, то на Мядзель. Нарэшце вы можаце пабываць і на Мястры. Гэта азёры-суседзі. Ад аднаго да другога рукой падаць. На Мядзелі не так прыгожа, як на Нарачы, але затое чаек больш. Ды і наогул птушыны свет на ўсіх азёрах Нарачанскай групы вельмі багаты.
— Нарач — цудоўнае возера, — стаяў на сваім першы. — Прыгажэйшага вы не знойдзеце. Там ёсць на што паглядзець і акрамя чаек. Пажывіце там некалькі месяцаў. Вы будзеце задаволены.
Я паслухаў аднаго, паслухаў другога і цвёрда вырашыў — паеду на возера Нарач. Пазнаёмлюся не толькі з чайкамі, але і наогул з птушыным светам, рыбнымі багаццямі і прыроднымі асаблівасцямі славутага возера, якое дагэтуль было мне вядома толькі па расказах сяброў і па вершах Максіма Танка.
Хутчэй на Нарач! На паляванне без стрэльбы. Буду там наглядаць за жыццём дзікіх птушак.
Сказана — зроблена.
І вось я стаю на высокім беразе Нарачы і гляджу на бязмежны блакітны прастор, які зліваецца на даляглядзе з небам.
1957 - 1958