Хвоя ці дзюна чым вінавата,
Што асыпаецца з кораня глеба?
Корань слабы – ці ня рана і шатам
Гоніста гнацца ў высокае неба?
Трэба ў глыбіні?
Доляю клятай
Голая ганьба наканавана.
Ты за аснову ўчапіцца ня можаш,
Рост не пачнеш болей нанава.
Жыць над прорвай? Крый божа! –
Гэта жахліва.
На дыбачках пнуцца
У непазбыўнай тузе па апоры
Моцнай камлю…
З сорамам гнуцца
І чырванець, прасьціраючы ўгору
Рукі вячэрняй зары шчасьліва.
Што ж я бядую? Даволі! – Над морам
Сутнасьць твая і краса – як дзіва!