Мы жывём ― і не чуем краіну сваю.
Слых ні слова не ловіць ― хоць побач стаю,
А калі хто і мовіць паўслоўца,
Тут жа ўспомніць крамлёўскага горца.
Яго тоўстыя пальцы ― рух тлустых чарвей,
Кожны сказ ― за пудовую гіру вярней,
Тараканна смяецца вачышчамі,
І халявы ззяюць начышчана.
Зброд ― паўлюдзі ― наўкола з паслугамі
Танкашыя згінаюцца дугамі,
Хто мармыча, хто свішча, хто ные ―
Ён адзін ставіць тычкі прамыя.
Як падковы, за ўказам указ ён куе ―
Каму ў лоб, каму ў зад, каму ў пах паддае.
Што ні кара ў яго ― то маліна
І з шырокім дыханнем грудзіна.