Не паладзіў дзед на днях
З бабаю сваёю.
Баба дзеда ў злосці — трах
Мокраю мятлою.
Як разгневаўся тут дзед:
— Навучу старую!..
Кій узяў, пайшоў у свет.
Стаў шукаць другую.
— Звар’яцеў ты, мой дзядок,—
Бабка кукавала,—
Каб табе ражон у бок,—
З гора праклінала.
Дзед стары, сівы ахрып.
Твар — адны разоры.
К маладзіцы ён прыліп
Юнаком бадзёрым.
Ажаніўся дзед Пахом,
Акрыліла радасць.
Загрымеў, што ўзімку гром,—
Весела на старасць.
...Нешта плакаць, сумаваць
Маладзіца стала.
Палажыла дзеда спаць
Ды на танцы — драла.