Заўжды ён выступае першым,
Прамова льецца гладкім вершам,
Дае у косці многім смела,
Не раз,
не два каму балела.
Але каго сцябае, лае?
Скажу, над кім ён сілу мае,
Таго гатоў,
нібы зубамі,
Як кажуць,
грызці з капытамі.
Паслухаеш — наводзіць жах,
А сам па вушы у грахах:
Нядаўна быў ён брыгадзірам —
Пагналі...
Стаў ужо касірам,
Зрабіў вялікую растрату —
Сухенькім выскачыў. Па блату.
Пускае ў вочы людзям дым,
Каля начальства — падхалім.
Нарэшце людзі не стрымалі
Ды за грахі яго прабралі.
І вось калі кранулі ліха,
Вакол такую ўзняў шуміху,
Не дасць раскрыць нікому рот:
— Мяне ўжо знаюць,
колькі год!..
— Паклёп!..
Хлусня!..
Тут злы язык!..
Назаўтра, чуем, з працы знік.
А дзе цяпер пасля лупцоўкі?
Загадчыкам адной сталоўкі.