Нос у п’яніцы Мікіты,
Нібы моркаўка, пабіты.
Сінякі, гузы ля вуха
Сам нажыў, дык сам і чухай.
Давяла зараза-п’янка,
(Спапялі яе маланка!)
Бо гарэлку п’е Мікіта,
Нібы конь ваду з карыта.
Прыйдзе ён да магазіна —
Задрыжыць, нібы асіна.
Грошы вытрасе з кішэні —
Ну і мора па калені.
Людзі ходзяць на работу,
А гультай сабе ў ахвоту
Спіць пад кусцікам ля шляху,
Коні пудзяцца са страху.
Зарабілі людзі хлеба
І жывуць сабе, як трэба,
А яго хапае трасца,
Каб дзе што якое ўкрасці.
* * *
Ходзіць прымаўка людская,
А мараль у ёй такая:
— Калі хочаш ты прапасці,
Піць давай, збірайся красці.