Сумны Сідар і Мікола,
Невясёлы наш і Сак:
Бульбы з’есць другі з расолам
І галодны ходзіць так.
Ані сыру, ані скваркі,
Хоць бы бульбачку ў раты.
А таму у хаце сваркі,
Бо пустыя жываты.
І сяляне разгадалі:
— Досыць, хлопцы, мець бяду!
Вось калгас тут згуртавалі,
Хваціць есці лебяду.
Зараз маем агранома,
Знае сеяць што, калі.
Ураджай цяпер, вядома,
Кожны год даюць палі.
Трактар, сеялкі, машыны
Абудзілі лес і луг.
Не нацешацца мужчыны,
Падкаваць занеслі плуг.
Ну, а хлопцы і дзяўчаты,
Як даўней калісь паны,
Носяць вопратку у свята.
Хараство — не рызманы.
Сала, масла, сыраў, хлеба
Еш, хоць пуп свой развяжы.
Пажыве цяпер, як трэба,
Той, хто вечна дрэнна жыў.