Яшчэ пры паншчыне было гэта.
О тут, дзе цяпер могілкі, стаяла вялікае сяло. Людзі кепска жылі, бо рабілі на пана чатыры дні ў тыдзень, а на сябе два. Хоць у бядзе жылі, ды не тужылі. Але ўбілася ў сяло — не пры нас спамінаючы, хай яе на сухі лес нясе — халера. Пахварэлі ўсе людзі і пачалі паміраць, як мухі ўвосень.
Каторыя дужэйшыя былі, тыя хавалі нежывых. Праз месяц усе павыміралі. Застаўся адзін толькі чалавек. Ён усіх хаваў, вунь на той горцы. Тутака і сталі могілкі.
Гэты чалавек усіх закопваў, вось яго і празвалі Капач. Ён перасяліўся потым у наша сяло, ажаніўся тут. З таго часу і пайшло — Капачы.