Бог завёў свет не так, каб усюды ўсяго было пароўну: людзей, рагатай жывёлы, коней. Спачатку было ўсяго болей на Украіне.
Надышла вясна. Бачыць Бог, што беларускаму мужычку араць няма чым — коней няма. Не прападаць жа, хоць сабе і нашаму брату, з голаду.
Даў Бог Міколу і апосталу Пятру грошай і паслаў іх абодвух на Украіну купляць коней.
Мікола надта любіў выпіць, і зайшлі яны з Пятром у карчму. Узялі паўштоф, другі. Як завяло ў Міколы ў галаве, дык і забыўся ён пра ўсё, прапіў грошы, што яму Бог даў,— да капейкі. Няма за што цяпер Міколу з Пятром і коней купляць...
Глядзяць, аж бягуць два табуны коней. Мікола сеў на першага каня і пагнаў табун перад сабою, а Пётр ускочыў на каня з другога табуна і таксама пагнаў перад сабою.
Гоняць яны гэтых коней і думаюць: усё чыста зрабілі, бачыць ніхто не бачыў, акрамя толькі вароны, сарокі і зязюлі...
Прыводзяць яны коней да Бога. Вось ён і пытае ў іх:
— Вы гэтых коней купілі?
— Купілі.
— А сведкі ў вас былі, як куплялі?
— Не, сведкаў не было.
Тут прылятае варона (яны пра варону і забыліся) і крычыць:
— Укр-алі, укр-алі.— Сядзіць на галінцы ды сваё гарлапаніць.
З’явілася сарока.
— Што ты скажаш, сарока?
Сарока з жэрдачкі на жэрдачку пераскоквае і крычыць:
— За гэта ім трэба чы, чы, чы.
Нарэшце прыляцела зязюля і пачала заліваць:
— Яны купілі ды ку-у-пі-лі, ды ку-у-пі-лі.
Пётр і Мікола ўзрадаваліся, што хоць зязюля іх руку трымае. Тады гавораць:
— Вось ты кукуй толькі да Пятра, а там табе далей свабодна. Вы ж, сарока і варона, што так сказалі,— вам увесь год крычаць, не будзе роздыху ніколі.
Дык вось як Мікола з Пятром ашуканствам займаліся.