У пана Барадоўскага быў вельмі вялікі маёнтак. У тым маёнтку працавалі сяляне штодня гадзін па семнаццаць — васемнаццаць. Галодныя, голыя, босыя працавалі, а палучаць нічога не палучалі.
Сялянскія жонкі пралі ніткі пану. Прыносілі іх і здавалі пані Ядзі, якая за самае малое карала сялян.
Вось адна сялянка Агата напрала ніткі, ды троху грубаватыя. За гэта пані Ядзя хапіла Агату за пальцы і павывернула іх.
Сялянка Марыя, у якой было пяцёра дзяцей, служыла ў пана ў доме.
Аднаго разу, метучы спальню, Марыя незнарок скінула са стала і разбіла гадзіннік.
Бедная сялянка спужалася і не ведала, што рабіць. Пайшла хавацца.
Лютыя панскія прыслужнікі знайшлі Марыю і пакаралі яе смерцю.
Засталося пяць бедных сіротак.
Сялянка Рыпіна, што жала на полі, пайшла дамоў карміць дзіця малое. За такую правінку пан загадаў свайму войту зараз жа гэтую сялянку даставіць у палац.
Даставілі яе ў палац.
Войты — злосныя, ходзяць з бізунамі ў руках вакол Рыпіны.
Надышла часіна злая, Рыпіну пачалі катаваць. Войтаўскія бізуны заляскалі па яе худых плячах.
Рыпіна нема закрычала: «Злітуйцеся! Паночкі, злітуйцеся!»
Войты нібы і не чулі, працягвалі біць Рыпіну.
Жанчына крычала-крычала і скора змоўкла — памерла.
Дзеці таксама паўміралі ад голаду і холаду...
Вось як жылі...