Ці вы ведаеце, што Міхась у сераду Нядзелю вёз, едучы з Баранавіч?
Едзе ён, аж бяжыць паненка, усянютка ў белі прыбрана, і просіцца:
— Чалавечку! Падвязі мяне.
Ён кажа:
— Сядай.
Яна села.
Едзе Міхась, ажно бачыць: здалёк бягуць два сабакі белыя. Паненка, як сабак угледзела, схавалася пад хвартух у брычцы і просіцца:
— Чалавечку, не кажы ж ты сабакам, што мяне вязеш.
Аж даганяюць сабакі і пытаюцца:
— Чалавеча, не бегла сюдэма паненка ў белі?
Ён кажа:
— Не, не бегла, не бачыў.
Яны яго абмінулі дый пабеглі на сухі лес.
Тады паненка ўстала і кажа:
— Добра, што ты ім не сказаў, бо гэта я — Нядзеля. Каб ім сказаў, яны мяне б разарвалі, дый ужо ў вас не было б ніколі нядзелі, быў бы толькі будзень.
Тады злезла з брычкі дый сама недзе згінула.