Араў адзін мужык у полі на кабыле, у якой было жарабя. Ішоў міма святы Мікола з трысцінкаю. Узяў і забраў жарабя з сабою.
Мужык крычыць:
— Куды ты, стары, жарабя забраў?
— Як куды? Гэтае жарабя,— гаворыць,— ажарабіла мая трысцінка.
Пачалі яны тузацца. Тузаліся, тузаліся, пакуль не прысталі. І давай ужо згаджацца на суд.
Мікола пытае ў мужыка:
— А дзе ж ты ведаеш такога суддзю, які б нас мог рассудзіць па ўсёй праўдзе?
— Ёсць у нас суддзя, вярсты за тры ад вёскі нашай жыве; пойдзем да яго, ён нас разбярэ.
Прыходзяць да суддзі, мужык і расказвае сваю крыўду: так і так, маўляў.
Суддзя выслухаў усё дый кажа:
— Пасядзіце тут трохі, цяпер мне некалі вас судзіць.
— А куды ты паедзеш? — пытае Мікола.
— На мора авёс сеяць,— адказвае суддзя.
— Дык на моры ж авёс не сеюць! — гаворыць Мікола.
— Ну й трысцінка жарабя не ажарэбіць,— адказвае суддзя.
На гэтым суд і закончыў. Мусіў Мікола аддаць жарабя мужыку.