Калі немцы ў Беларусь улезлі, як збродлівыя свінні ў чужы агарод, пачаў самы галоўны іхні, Гітлер, выхваляцца на ўвесь свет — і па радыё гаварыць, і ў газетах пісаць:
— Няма такой сілы, каб маю сілу змагла адолець, і народа такога, якога б я не сагнуў у тры пагібелі.
А ў нашым сяле пастух быў. Не сказаць каб асілак які: і росту сярэдняга, і ў плячах не надта шырокі. Праўда, бычка-трацячка за рогі на калені ставіў. Слухаў ён, слухаў Гітлера дый кажа:
— Каб ты на свеце так жыў! Хто многа хваліцца, той хутка паваліцца. Хваліўся і воўк, што ў жывога каня падковы з ног здзярэ, але сам дамоў без зубоў прыйшоў. Будзе гэтак і табе.
Дайшло яго слова да Гітлера, загадаў ён схапіць пастуха і прывесці да сябе.
— Ты,— кажа,— у маю сілу не верыш?
А пастух — яму:
— Дзед мой і бацька ўсім праўду у вочы казалі і мне так загадалі. Не веру!
— А чаму? — пытаецца Гітлер.— Ці ж ты не чуў, што я — другі Напалеон?
— Не ведаю,— адказвае пастух,— можа, на полі ён і быў, а толькі на Бярозе ў нас ад яго шапка ды рукавіцы засталіся. Дзед мой яго там цэпам біў.
— Я мацней за Вільгельма! — упёрся Гітлер.
— Гэтага не ведаю,— кажа пастух.— Не быў я, калі вы з Вільгельмам дужаліся. Але мой бацька і Вільгельма біў.
— А ты сам маю сілу бачыў?
Паскроб пастух патыліцу:
— Бачыць-то бачыў... Толькі да сілы яшчэ розум трэба, а вось розуму я і не бачыў.
Зарагатаў Гітлер:
— На чорта мне той розум? Без яго я ўсю Еўропу згроб і палову Расіі ўжо ўзяў.
— Узяў, ды не панёс...
— А чым жа вы такія моцныя? — пытаецца Гітлер.
— А мы слова адно ведаем: калі скажаш яго, дык
у ворага сілы ўбавіцца, а ў нас прыбавіцца.
— Скажы мне гэта слова,— пачаў прасіць Гітлер,— можа, яно і мне прыдасца.
— На пятлю хіба? Ад гэтага слова ты скапыцішся. Ад яго рэкі разліваюцца, пушчы з месца кранаюцца, віхры ды мяцеліцы ўзнімаюцца і ўсё на ворага рушыць. Яно крэпасці разбурае. Гэта самае моцнае слова ў свеце.— І, не чакаючы больш, як крыкне: «За Радзіму!»
У Гітлера адразу палова цела аднялася, вочы на лоб палезлі. А на ўсёй Беларусі пушчы ажылі — і лес, і людзі на немца пайшлі. Зямля пад нагамі ў ворага загарэлася. І ўсё таму, што нашы людзі самае моцнае слова ў свеце ведалі.