Іду па вёсцы, часам зруйнаванай,
Ледзь пазнаю мне родную зямлю.
Я сам не ўсім прыемны і жаданы,
Трывайце, я вам хутка саступлю,
Як саступілі Юрка, Тодар, Федзя,
Дзям’ян, Настася, Зося — у свой час.
Дзе сёння ўсе яны? Ў мінулым недзе,
Агонь жыцця іх тут гарэў — і згас.
Мне колісь тут пашчасціла жыць з імі,
І тое «колісь» сёння, быццам міг.
Яны мільгнулі лёсамі сваімі,
А хто тут перад імі жыў? Й да іх?
Растрэсліся яны ў жыцці-галопе,
Скандэнсаваліся ў бяскроўнае «жылі».
Вось так і мы ў гадоў калейдаскопе
З адзінак ператворымся ў нулі.
Мы ператворымся ў былога цені,
Ў нішто, бо памяць — кволы абярэг.
Адноўленыя прыйдуць пакаленні —
Ці ж зацікавіць леташні іх снег?
А могілкі? Яны, як кот-бяздомнік,
Дагляд за імі ёсць — «жывуць» яны.
Ці хто хоць бачыў стогадовы помнік?
Ці недзе крыж ёсць гэткай даўніны?
Пераканацца каб, сюды прыедзьце
Праз пяцьдзесят гадоў, альбо праз сто.
Нас час з жыцця здзімае, нібы смецце,
Як парушынку з горнага плато.
За векам век гадоў вірлівых зграя
Тасуе, як калоду картаў нас,
Лістае, абязлічвае, сцірае,
За векам век — і не апошні раз.
Нас у палон бяруць забавы, справы,
Квітненне вёснаў, халады зімы.
О, колькі у зямлі людзей цікавых,
Вясёлых, мудрых, розных — як і мы.