Так. Правіла ёсць залатое,
Пісаць, пазбягаць небыліц,
Пісаць пажадана пра тое,
Вядомае што да драбніц.
Пісаў я пра родных і блізкіх,
Пра голад, пра жахі вайны.
Пра ўсё — ад малечай калыскі
Да сталасці, да сівізны.
Пра тую нялёгкую долю,
З якою злучыў усіх час,
Пра ўсё, што знаёма да болю —
Пра свет, пра дзяржаву, пра нас.
Адказваў па-свойму я — хто мы?
Супольнасць?
Грамадскасць?
Сям’я?
І ўсё ж больш за ўсіх мне знаёмы
Не хтосьці, не штосьці — сам я.
Рэальны я, не небыліца,
Я сам для сябе — не сакрэт.
Вазьму й раскладу па паліцах
Унутраны аўтапартрэт.
Глядзіце!
Дзівіцеся!
Вось я!
Такому — сам чорт панібрат.
Ёсць, пэўна, ўва мне і двухкоссі,
І розных пытальнікаў шмат.
Раптоўна пытанне паўстала,
Штурхае мой форс у бакі:
Пражыў я з сабою не мала,
А ўсё-ткі, які я? Які?
Харошы?.. Прыплюснуўшы вока,
Магчыма й такое сказаць.
Благі?.. Да благога далёка —
Складана мне гэта рашаць.
І выпала ручка ад стомы
На аркуш паперы з рукі.
Сабе нават я незнаёмы —
І зноў жа пытанне — які?