Адсутнасьць, што прырастае да твару…
зь
нізкі “Хімэры”
Вільня
Лёндан
Празрыстасьць
Вершы
пра сьмерць
Белыя
чоўны
(гносыс)
Вера паэтаў...
зь
нізкі “Гэтыя руіны”
падаючы ўглыб: гэтыя руіны
1997: эпітафія
Сьвет, раптам асірацелы...
33
Восень,
сястра, сярод твараў, што бачу наўкола...
Датыкненьні тонкіх губ...
Па-за вокнамі дождж...
Вакно
халоднае
лямпы сьвятло...
зь
нізкі “Далёкае сьвятло з Усходу”
Нерасчытаная сутра...
Чатыры
вершы Ван Вэю:
Дзікія гусі...
Калі восень...
Раптоўныя
хваляваньні неба, перуны, грымоты...
За вокнамі вечар і слота...
Чаму
старадаўнія паэты...
SOLUS
REX
зь
нізкі “Тэрыторыі ночы”
За небакраем Эўропы: у акопах заціхла
туга...
Сьмерць, азірнуўшыся, фігуркі
рассыпала ў пыл...
Абгостраны рысы і позірк зацяты, дарма...
Дзень, нібы дрэва, лістотай сваёй
ападае…
Лістота шорхая віруе ў цішыні…
Выспа, людзкі паратунак…
Калі прагная цемра сыходзіць на горад
начны…
Памірае зямля. Уваскрасаюць самотныя
ветры…
Узьняўшыся вольнаю птушкай…
зь
нізкі “Animula Vagula Blandula”
Вандроўніца пяшчотная, душа…
Тут горад быў і зь ліхтароў…
У мізэры апранах…
Празрысты, прывідны крышталь…
Вользе
Халодны, ветлы, любы твар…
Гарбаты кубак золатапраменны…
Чорныя вочы агню…
Начныя
птушкі
У
шпіталі
Рэчы
Прытулак
Ён
Імя
Лёс
Аблокі
Парыж:
маргіналіі
Фрагмэнты
Solus Rex
зь
нізкі “Мэдытацыі і падарожжы”
Фуга
цёмнага часу
На пошукі сапраўднага дому адыходзіць
ён…
1 студзеня 1982 г. Імпэрыя
Забрасьнее ў палахлівай крыві
памерлых туга…
Кавярня
Цяхар і пяшчота, падымаць веі
памерламу слову…
(паэзія)
Багі ўзыходзяць…
Я мроіў незагойна-сіні горад…
Подых чаўноў папяровых…
На расхіле восеньскіх сноў…
Паміж
Не, гэта ня сьмерць…
Там,
дзе шукаю губ…
Зіма
Мы ня тое, што бачыцца нам…
бібліятэка
|